Αποκοιμήθηκα, έχοντας ακόμα νωπή την αίσθηση του στίχου από το θάνατο του Ακρίτη: "Έχετε πάντοτε ας τον νουν μελέτην του θανάτου". Ονειρεύτηκα ένα Αιγαίο, φωτεινό, όλο νησιά, κορίτσια και γλαυκό χρώμα, ψάχνοντας να βρω λίγο λευκό περιθώριο εφημερίδας για ένα αυτόγραφο του Ο.Ελύτη^. ενός ποιητή που μας άφησε φεύγοντας την ορφάνια,

όπως η απουσία κάποιου αγαπημένου προσώπου. Και βέβαια ενός στοχαστή, που εκτός από το Αιγαίο, πολύ μίλησε για το θάνατο και που "το λυρικό του απόθεμα, παρέμεινε ανεξάντλητο μέχρι τελευταίας πνοής", όπως έγραψε ο Δ. Ν. Μαρωνίτης.
   Κι όπως συνήθως συμβαίνει σ? ετούτον τον ευλογημένο τόπο, οι μεν πολλοί, γυρεύουν ν? ακούσουν περισσότερα και να μάθουν γι? αυτόν τον αναχωρητή των φθαρτών πραγμάτων, οι δε λίγοι (που όμως αλωνίζουν τα μέσα μαζικής ενημέρωσης) αντί να τους φωτίσουν, συσκοτίζουν τη σκέψη τους. Καλεσμένοι από παρουσιαστές είτε από δική τους πρωτοβουλία σπεύδουν και προσπαθούν πρόχειρα και εκ των ενόντων να μας ενημερώσουν υποτίθεται για την προσωπικότητα του νομπελίστα ποιητή μας και να διατυπώσουν κάποιες σκέψεις για τη ζωή και το έργο του, με αφορμή το φυσικό του θάνατο. Εννοώ σαφώς, τους διανοούμενους "που σκαρφαλώνουν στο ίδιο τους κεφάλι", όπως έγραψε ο Σεφέρης ή τους "νέους Αλεξανδρείς", όπως θα τους αποκαλούσε ο Ελύτης, χλευάζοντας με τη σειρά του, το νέο προσωπείο τους.
  Ζούμε σε εποχές που συμβαίνει το παράδοξο: διάσημοι ανά την υφήλιο άνθρωποι, όπως ο Τζον Κένεθ Γκάλμπρεϊθ, να θαυμάζουν την Ελλάδα, υπογραμμίζοντας την κυριαρχία της ελληνικής σκέψης τα τελευταία δυόμισι χιλιάδες χρόνια και οι νεοελληνιστές του Οχάιο (Έλληνες ή αλλοδαποί μαζί με τους ομόδοξους Ελλαδίτες) να μιλούν αόριστα για οικουμενικό ελληνισμό, απορρίπτοντας την ελλαδικότητα και την ελληνικότητα με βδελυγμία, λες και μπορούσε να υπάρξει ελληνισμός χωρίς Ελλάδα ή ελληνικότητα χωρίς Έλληνες.
   Ο Οδυσσέας Ελύτης, κυριαρχώντας στις ομηγύρεις αυτού του είδους, παρεμβαίνει με τα "Ανοιχτά Χαρτιά" του, ορίζοντας σοβαρά πως "η πρώτη αλήθεια είναι ο θάνατος. Απομένει να μάθουμε ποια είναι η τελευταία". Ο Γκάλμπρεϊθ προσθέτει πως "οι άνθρωποι ποτέ δεν είναι ευχαριστημένοι με αυτό που έχουν, όσο μεγάλο κι αν είναι", εννοώντας τον ελληνικό πολιτισμό και υποδεικνύοντας πως οι ποιητές και οι συγγραφείς είναι οι βάσεις κάθε σκέψης, όπως ο Προυστ και ο Μέλβιλ για τη δική του. Η απουσία της φαντασίας σε αρκετούς από τους διανοούμενους (λογοτέχνες ή μη) που αρέσκονται στους "δημόσιους" διάλογους δικαιώνουν τον ποιητή που τους αποκαλούσε "ανάπηρους της πραγματικότητας". Πιστεύω πως αυτός ήταν ένας κύριος λόγος που αρνούνταν τις δημόσιες εκδηλώσεις και αυτός που γέννησε την επιθυμία του να μην εκφωνηθούν επικήδειοι όταν πεθάνει.