Όποιος μπορεί να διαβάσει σωστά το δοκίμιο του Ελύτη για το γλύπτη Χρήστο Καπράλο, θα καταλάβει πόσο ο ποιητής είχε συλλάβει το ουσιώδες που το είχε ανακαλύψει στους τεχνίτες της Ανατολής (Αιγυπτίους, Μινωικούς, Πρωτοέλληνες, Βυζαντινούς) στα βάθη της ομαδικής ψυχής και στη μετατροπή της μνήμης σε παρόν, αποκαλύπτοντας την πλάνη της Δυτικής τέχνης που χρειάστηκαν αιώνες να αποτιναχτεί. Κι ας μην ξεχνάμε τα λόγια του: "Το φως και η ιστορία στην Ελλάδα είναι ένα και το ίδιο πράγμα". Και είναι λυπηρό, Έλληνες στοχαστές να στενεύουν τόσο πολύ τον ορίζοντα τους, αποκηρύσσοντας την ελληνικότητα, τη στιγμή που ποιητές όπως ένας από τους τελευταίους κατόχους τού Νόμπελ για την Ποίηση ο Σέιμους Χήνυ, δηλώνει πως θέλει να επανέλθει "στην αρχετυπική Ελλάδα" γιατί "το ελληνικό στοιχείο έχει γίνει μια ζωντανή δημιουργική βάση".
   Τελειώνοντας, θα ήθελα να υπενθυμίσω στους ενεδρεύοντες ανατόμους, γραμματολόγους, προκρούστειους γραμματικούς και όσους επιθυμούν να ξαπλώσουν το ζωντανό ποιητικό σώμα στο τραπέζι τους, πως το ποιητικό φαινόμενο λειτουργεί με τους δικούς του νόμους, άγνωστους και αδιευκρίνιστους, contra στην επιστημονική μας μέθοδο, τη λογική και τους κανόνες. Αυτό είναι κεφαλαιώδες. Και πως το έργο τού Οδυσσέα Ελύτη, ποτισμένο με το άρωμα της ελληνικότητας θα πλουτίζει την ευαισθησία μας με άλλες αισθήσεις. Κι ο ποιητής Οδυσσέας Ελύτης - ένας από τους μεγαλύτερους ποιητές του αιώνα μας - θα προχωρεί προς την αθανασία, αδιαφορώντας για οποιονδήποτε Κανόνα και οποιονδήποτε Χάρολντ Μπλούμ (που θα τον εξορίζει από αυτόν) παρελθόντα, παρόντα ή μέλλοντα. "Και θα λάβουνε τα όνειρα εκδίκηση, και θα σπείρουνε γενεές στους αιώνες των αιώνων", σημειώνει, στο λευκό περιθώριο μιας εφημερίδας, όπως του ζήτησα, πετώντας και σβήνοντας "στου γλαυκού το γειτόνεμα" ο δοξασμένος ποιητής της ελληνίδας σκέψης.