Ευρετήριο Άρθρου

   Άλλωστε η αυθαιρεσία των ομιλητών αυτές τις στιγμές δεν έχει όρια. Εν ονόματι της ελευθερίας τού λόγου, της πρωτοτυπίας ή της φιλίας και γνωριμίας με τον ποιητή (ο ποιητής αδυνατεί να τους επιβεβαιώσει ή διαψεύσει) ακούμε τα πιο παράλογα και αλλόκοτα πράγματα για τον ποιητή και τη ζωή του. Είμαστε στ? αλήθεια παράξενος κόσμος. Από τη μία δεινοπαθήσαμε από τους υπερσυντηρητικούς εθνικιστές και από την άλλη κινδυνεύουμε να βουλιάξουμε στη σκέψη αυτών των έξυπνων γραφιάδων, που προσπαθούν να γκρεμίσουν ό,τι διέσωσαν οι αιώνες, εν ονόματι του νεομοντερνισμού, του νυν και αεί προοδευτισμού, ή τού επιστημονικοφανούς λόγου της καθέδρας.
   Αυτού τού είδους οι στοχαστές τρέχουν με προθυμία να δηλώσουν στερεότυπα πως "έφυγε ο τελευταίος μεγάλος", επειδή οι ίδιοι είναι ασήμαντοι, (επιβεβαιώνοντας την άνοδο της Ασημαντότητας του Κ. Καστοριάδη) λες και πρόκειται ποτέ να σταματήσει η ζωή επί γης. Τους κατακλύζει η αλαζονεία πως οι σύγχρονοι και μεταγενέστεροι δεν έχουν τι να πουν, σκέψη που αποτελεί σύμπτωμα προϊούσας γήρανσης χωρίς δυνατότητα αναστροφής. Η αδυναμία δημιουργίας ενός επαρκούς πρωτότυπου λόγου ή πρωτογενούς σκέψης, η απαισιοδοξία και ο στείρος σκεπτικισμός, οδηγεί συνήθως τους μέτριους ανθρώπους και τους χαλασμένους γραμματιζούμενους σε ανατρεπτικές εκ του ασφαλούς θέσεις, αποκαθηλώνοντας τον ποιητή.
   Κάποιοι άλλοι μίλησαν και για τις ερωτικές του προτιμήσεις και ένας μας θύμισε πως έβριζε "σαν βαρκάρης του Βόλγα". άλλοι, βάλλουν εναντίον κάθε ελληνικότητας, επιστρατεύοντας ένα σωρό επιχειρήματα, ανόητα και βαρετά (πανεπιστημιακοί, δημοσιογράφοι και αγοραίοι). Έτσι, η ελληνικότητα και τα συναφή, αποκαλούνται ιδεολογήματα και διαγράφεται ολόκληρη λογοτεχνική γενιά καθώς επίσης και μια στρατιά στοχαστών Ελλήνων από καταβολής ελληνισμού. Αυτοί οι ομιλητές ή "γράφοι", (όπως τους ονομάζει η φίλη μου Δανάη Στρατηγοπούλου), προσπαθούν να γκρεμίσουν όλο το οικοδόμημα αρχίζοντας από τη βάση, δηλαδή τη συνείδηση του, που είναι οι ποιητές.
   Στην ουσία τελικά ματαιοπονούν, αφού η αλήθεια, που βρίσκεται μέσα στη μακρόχρονη ποιητική παράδοση, είναι ακλόνητη. Όσοι παθαίνουν αλλεργία με ό,τι αποκαλείται "ελληνικό" (άσχετα εάν το ονομάζουν αλλιώς για να το κατασπαράξουν), κατατάσσονται σε διάφορες κατηγορίες. Έτσι έχουμε τους αδαείς, που δεν έχουν ποτέ τους καταλάβει πως η "ελληνικότητα" είναι μια πρόταση ζωής, πολύεδρη, η οποία δεν παραγνωρίζει ούτε αντιμάχεται καμία φιλοσοφική άποψη ή επιθυμία για την εξήγηση των φαινομένων της ζωής και της ανθρώπινης ύπαρξης ή ενός μέτρου ανθρώπινης συμπεριφοράς. Όπως ποτέ δεν πρόκειται να καταλάβουν ότι στην ουσία δεν υπάρχουν ξεχωριστοί κόσμοι της Δύσης ή της Ανατολής, απλώς στην ανθρώπινη σκέψη και εμπειρία ο χρόνος και ο τόπος υποκειμενικοποιούνται με άλλους ρυθμούς στα διάφορα γεωγραφικά σημεία τού πλανήτη, όλα όμως τείνουν προς το ενιαίο, όντας μέρος του. Είναι σφάλμα να ορίζουμε την έννοια της ελληνικότητας απλά ως μιαν επιστροφή στις ρίζες, ή ως εξακρίβωση μιας ταυτότητας μονάχα.