Λοιπόν πάλι εδώ. Πολλές φορές πριν γράψω σκέπτομαι και σκέπτομαι πολύ. Προσπαθώ αυτό που νοιώθω να βγει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο από μέσα μου. Να είναι ότι πιο αντιπροσωπευτικό της σκέψης μου. Εκεί πιστεύω είναι και το πρόβλημα του κινηματογράφου μας ότι κάποιες ιδέες γίνονται πράξεις αλλά πάρα πολλές πράξεις δεν υπήρξαν ποτέ ιδέες..

Υστερούμε στο σενάριο και δεν χρειάζεται να είσαι γνώστης του είδους για να το διαπιστώσεις. Δεν έχουμε αντιπροσωπευτικό είδος, σχολή, ρεύμα παρά μόνο κάποιες προσπάθειες δημιουργών πχ. Αγγελόπουλος, Περράκης η μεμονωμένα φαινόμενα πχ. Τορνές , Κανελλόπουλος. Οι ταινίες ως επί τω πλείστον ανήκουν στο χώρο της φάρσας ,είτε με συμπαθή αποτελέσματα -Στάκαμαν, Ένας κι ένας- είτε με . .... -Safe sex, οι ταινίες του Νίκου Ζερβού- η ανήκουν στο εντελώς αντίθετο άκρο, βαριές κι ασήκωτες , κοινό τους σημείο και ταυτόχρονα σημείο αναφοράς του ελληνικού κινηματογράφου η ανυπαρξία του γραπτού λόγου. Δεν σας κάνει να αναρωτιέστε αλήθεια μα γιατί δεν έχουμε εμείς ταινίες με σασπένς, αστυνομικά, τρόμου, φαντασίας και περιπέτειες; Γενικά τι μας λείπει άραγε; Είναι δυνατόν να θεωρείται αντιπροσωπευτικό δείγμα του Κινηματογράφου μας -ακόμα και τώρα- η Βουγιουκλάκη; Γιατί σκηνοθέτες με οράματα -Δημόπουλος, Λύκας, Κακογιάννης- έγιναν απλοί διεκπεραιωτές; Γιατί Μεγάλοι δημιουργοί -Κούνδουρος, Βούλγαρης- μεταλλάχθηκαν; Γιατί μοναχικοί Αuters -Παναγιωτάτος, Τάσιος, Φέρρης- εξαφανίστηκαν; Βέβαια βλέποντας γενικά την ελληνική κοινωνία και γενικά τον χώρο της τέχνης θα δούμε ότι νοσούμε. Οι νέοι διασκεδάζουν στα σκυλάδικα -ποτέ η μουσική αυτού του τόπου δεν ήταν σε τέτοια χάλια- τουρκομπαρόκ ήχοι καθορίζουν πλέον την μουσική -πώς είπατε;- διασκέδαση τηλεοπτικά σκουπίδια -πήραμε πήραμε- μας βομβαρδίζουν καθημερινώς, πώς περιμένουμε να την γλιτώσει το φουκαριάρικο το σινεμά; Η αλήθεια είναι ότι θα ήθελα να ακούσω μερικές απόψεις περί του θέματος Γι αυτό θα συνεχίσω σε άλλο γραπτό τις απαντήσεις που δίνω προσωπικά στα παραπάνω ερωτήματα.

Φιλικά Παναγιώτης Γιαννάκος