3. ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ:

Η παρουσία μιας ποικιλίας αξιολογητών δείχνει μια διοικητική κουλτούρα αξιολόγησης. Σκέφτομαι αν αυτό θα βοηθήσει την ποιότητα στο σχολείο ή εντείνει τη διάθεση από κάθε πλευρά του ελέγχου. Όμως σημασία έχει, τελικά, η ποιότητα του ελέγχου που δεν μπορεί να αρκείται σε εξωτερικές παραμέτρους. Μπορεί να δοθούν δείκτες 14, 20, 40 κλπ και να κυκλοφορήσουν και βοηθήματα συμβουλών του τι να κάνουμε! Αλλά αν ήταν έτσι θα λύναμε τις δυσκολίες του σχολείου. Έχουμε όμως να κάνουμε με άτομα, μαθητές/ καθηγητές, που είναι διαφορετικά και δεν μπορούμε να το λέμε μόνο και να μην το εννοούμε, να μην το σκεφτόμαστε, όταν τα πλησιάζουμε έτσι στο χώρο εργασίας, που είναι το σχολείο. Με τους δείκτες και τις συμβουλές, πώς θα μειώσουμε την ανισότητα στο σχολείο, που είναι και η κεντρική αντίφαση, που διατρέχει όλες τις άλλες; Είναι δυνατόν να βρούμε γενικούς κανόνες για το πώς θα λύσουμε τα προβλήματα της τόσο ρευστής τάξης; Τότε η πραγματικότητα θα μας πετάξει έξω. Υπάρχει, δηλαδή, μια αξεπέραστη δυσκολία πως οι καταστάσεις των τάξεων είναι τόσο ποικίλες, που καμιά συνταγή δεν είναι εφαρμόσιμη, όταν, μάλιστα, ο ίδιος ο εκπαιδευτικός σε διαφορετικό τμήμα με την ίδια μέθοδο είναι δυνατόν να αναδειχθεί πως δεν κατάφερε το ίδιο αποτέλεσμα, που είχε σε άλλο τμήμα και καμιά φορά σε διάστημα ελάχιστου χρόνου. Τότε; Ένα ακόμη ερωτηματικό για απάντηση:

Πώς θα μπορούσε να συμβάλλει ο παρεμβαίνων σύμβουλος σε μια ποιοτική μετατροπή στις υπάρχουσες κουλτούρες;

1. Με την προώθηση της ποιότητας της εκπαίδευσης. Αυτό μπλέκει την ανάγκη να κινητοποιήσουμε διαδικασίες που θα επιτρέπουν να την υπολογίσουμε. (π.χ. Α. Π., συγγραφή βιβλίων, κλπ.)
2. Με την αξιοποίηση α) των δραστηριοτήτων του εκπαιδευτικού κατά τη διδασκαλία και β) και με το να υπολογίζονται οι ικανότητες οι παιδαγωγικές, που κατέκτησε αλλά και εξέλιξε, κατά τη διάρκεια της καριέρας του, ή έχει εν δυνάμει.
3. Η αξιολόγηση πρέπει να κινείται σε ένα περιθώριο που να μεταφράζει μεν τις εφαρμοσμένες πρακτικές των εκπαιδευτικών αλλά να επιτρέπει, να δίνει το περιθώριο, για μια αυτόνομη δημιουργία του καθένα.
4. Η αξιολόγηση να έρχεται για να βοηθήσει όχι για να αναζητήσει ποινές.
5. Μια τέτοια αξιολόγηση στοχεύει στην μετατροπή των συνθηκών μέσα από την παροχή νέων γνώσεων για τη διδασκαλία, που οι εκπαιδευτικοί θα βρίσκουν ένα νόημα για να τις αξιοποιήσουν, ακόμη, και να τις αμφισβητήσουν. Η ελευθερία είναι πρακτική λέει ο Φουκώ και είναι κάτι που πρέπει να ασκηθεί. Με λίγα λόγια, πρέπει να έχουν, ένα νόημα για να αλλάξουν οι εκπαιδευτικοί τις πρακτικές τους.
6. Η αξιολόγηση να πάρει υπόψη την ιδιαιτερότητα

Η άποψη πως το σχολείο πρέπει να είναι για όλους και για τον καθένα βγαίνει ακριβώς από το σεβασμό στην ιδιαιτερότητα, από την ανάγκη να σκύψει κανείς στο πρόβλημα το μερικό, το ατομικό από το μαθητή μέχρι τον εκπαιδευτικό. Γι αυτό και αφορά όλους και όχι μερικούς.

Η αξιολόγηση μπορεί να πάρει υπόψη τέτοιου είδους ιδιαιτερότητες καθηγητών, που μπορεί για πολλούς λόγους να έχουν δυσκολίες ή να δημιουργήθηκαν στην πορεία της σχολικής τους πορείας και εργασίας; Στα σχολεία δεν διδάσκεται η μεθοδολογία σκέψης και τίθεται ζήτημα πρακτικών. Η ποσότητα με λίγα λόγια "να βγάλουμε την ύλη" αφού αυτό θα αξιολογήσουμε εμποδίζει την ποιότητα. Το να παρέχεις έτοιμη την πληροφορία, αφυδατώνει τον πλουραλισμό της σκέψης που έχουν τα παιδιά. Έτσι φαίνεται πως τα Α. Π. έχουν μια ευθύνη για την οικοδόμηση ενός είδους σχολικής κουλτούρας, αλλά φαίνεται επίσης, και η απουσία επιμόρφωσης, γιατί υπάρχουν εκπαιδευτικοί που δεν έχουν οικοδομήσει μια μεθοδολογία η οποία θα γινόταν αντι-κουλτούρα.

Τις δυσκολίες που υπάρχουν μπορούμε να τις μελετήσουμε και κατά συνέπεια να μελετήσουμε το επάγγελμά μας και να πολλαπλασιάσουμε τις μεθόδους προσέγγισης λύσεων, μέσα από τον πλουραλισμό των απόψεων, μέσα από τη λειτουργία την καθημερινή της δημοκρατίας.

Η διαδικασία να χειριστείς, λοιπόν, τη θεσμική σχέση άρα και αντίφαση, να πρέπει να εκτελείς διαταγές αλλά να είσαι και ο εαυτός σου, σε βάζει σε ένα μεγαλύτερο αριθμό σχέσεων, και επομένως νέων αντιφάσεων.

Στην αξιολόγηση, που είναι επιλογή θεσμική αλλά που έχει σχέση με το παιδαγωγικό και το επηρεάζει, καταλαβαίνουμε προς τι ο θόρυβος και πως οι επιλογές οι θεσμικές στις σχέσεις τους με τα άτομα στο σχολείο δημιουργούν εντάσεις συχνά, γιατί δεν παίρνουν υπόψη τις ιδιαιτερότητες τις ατομικές και προσπαθούν να ρυθμίσουν τις καταστάσεις με ένα εξωτερικό τρόπο. Βρισκόμαστε στο κομβικό σημείο η αξιολόγηση να ζητήσει επιμόρφωση, δηλαδή, πρακτικές διδασκαλίας που οι εκπαιδευτικοί δεν έχουν οικοδομημένες.

Πρέπει να πούμε: Η επιμόρφωση δεν είναι η απόκτηση της γνώσης μαγικών συνταγών, που αρκεί να τα εφαρμόσεις σε κάθε περίπτωση, για να έχεις το ποθούμενο αποτέλεσμα, γιατί, αφού υπάρχουν τέτοια συνταγολόγια τότε, γιατί δεν έχει λυθεί το πρόβλημα της παιδείας;

Η επιμόρφωση, στην ουσία σχέση με τη γνώση, που έχει ο εκπαιδευτικός, θα καθορίσει τη διαμεσολάβησή του σαν αποτελεσματική παρέμβαση τόσο στο μάθημα όσο και στις άλλες σχέσεις του στο σχολείο. Αυτή η διαδικασία με στόχο την οικοδόμηση της γνώσης μπορεί να γίνει μόνο μέσα από μια συλλογικότητα όπου όλοι οι εταίροι θα ενδιαφέρονται για την ουσία και όχι για μια γραμμική και του άψε σβήσε αντιμετώπιση του προβλήματος.