Στις "Δοκιμές" του ο Σεφέρης σημειώνει πως, αν κάποτε έγραψε ποιήματα για τις δυστυχίες των ανθρώπων, δεν είχε ποτέ του "την λοξή σκέψη" να ευχηθεί τη δυστυχία τους για να μπορεί να γράψει ποιήματα. Πιστεύω, πως την ίδια σκέψη θα υιοθετούσε και το μεγαλύτερο ποσοστό της ιθαγενούς μας διανόησης, χωρίς να αποκλείω και τις εξαιρέσεις "σπουδαίων"

Στις απαρχές της ελληνικής ηλεκτρονικής απογείωσης στον «κυβερνοχώρο» ποιοι είναι οι φιλόλογοι, οι ιστορικοί της λογοτεχνίας, οι ιστορικοί των ιδεών και της κοινωνίας, για τους οποίους μπορούμε να μιλούμε; Οι «λόγιοι» πού αυτάρεσκα εμμένουν να ζουν περιχαρακωμένοι στις παραδοσιακές φαντασιώσεις, απολαμβάνοντας την εξουσία που τους παρέχουν οι θεσμοί μαθητείας;

"Οι ποιητές κατοικούν έξω απ΄το φόβο.
Κι όπως ο ήλιος φωτίζει απ΄ ευθείας κι εκείνοι: μιλούν απ΄ ευθείας".
("Το έργο των ποιητών" Ν. Βρεττάκος)

 Η διάσταση του ήλιου μέσα από το μάτι του ποιητή, ευθεία διάδοση φωτός -λόγου, όχι όμως
μόνο για το Ν. Βρεττάκο αλλά και γενικότερα, αποτέλεσε και αποτελεί πηγή
έμπνευσης, κοινό τόπο, μέσο έκφρασης και σύμβολο ποιητικό.
Στοιχείο άρρηκτα δεμένο με τα χαρακτηριστικά του προσώπου στο Δ. Σολωμό,
δίνει την αίσθηση του φωτός και του ωραίου στο πιο "ανθρώπινο" μέλος του σώματος:
 


Ένιωσα την ανάγκη να καταγράψω τις παρακάτω παρατηρήσεις ξεκινώντας από τη συγκίνηση των μαθητών και την επιτυχία της διδασκαλίας του Χ38-89 της Ιλιάδας με παράλληλο κείμενο "παλικάρι στα Σφακιά" που ακούστηκε από κασέτα στην τάξη.


Παλικάρι στα Σφακιά