Αλλά και οι Ρωμαίοι, μετά τις μεγάλες τους κατακτήσεις και την επαφή τους με την Ανατολή δεν έμειναν ασυγκίνητοι από τον τρόπο ζωής που γνώρισαν, με αποτέλεσμα  η  φροντίδα για την ένδυση και τον καλλωπισμό του σώματος, να αποτελεί  αγαπημένη ενασχόληση. Έτσι για τις Ρωμαίες γυναίκες  μαθαίνουμε και τα εξής:

  Ο γυναικείος εξωτερικός χιτώνας( stola) μπορεί να χρησιμοποιούνταν επί αιώνες όμως το υλικό κατασκευής και τα χρώματα δεν παρέμεναν τα ίδια αλλά ακολουθούσαν τις επιταγές της μόδας. Ιδίως το χρώμα, περισσότερο από κάθε άλλο, έκανε ελκυστική τη γυναικεία ενδυμασία. Γι? αυτό υπήρχε πλήθος χρωμάτων όπως: το γαλαζοπράσινο, το κρόκινο, του αμέθυστου, το ανοιχτό ρόδινο, το μπλε, το κόκκινο, το χρώμα του παγωμένου αίματος και άλλα πολλά. Επιπλέον αφιέρωναν  ένα μεγάλο μέρος από το χρόνο τους για την κόμμωσή τους. Τα είδη του χτενίσματος διέφεραν από εποχή σε εποχή, ενώ αυτές που επέβαλλαν τη μόδα ήταν οι γυναίκες της ανώτερης κοινωνικής τάξης. Ακόμη έβαφαν τα μαλλιά τους σε διάφορες αποχρώσεις από το κόκκινο ως το κατάξανθο. Επίσης φορούσαν και ψεύτικα μαλλιά αλλά και περούκες, κυρίως ξανθές, που τις έφτιαχναν από τα  κομμένα μαλλιά αιχμάλωτων γυναικών της Κεντρικής και Βόρειας Ευρώπης. Επιπλέον τα καλλυντικά, τα αρώματα και τα κοσμήματα ήταν στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος πολλών γυναικών. Αλοιφές, για το μακιγιάζ, κατασκευασμένες από τον ιδρώτα του μαλλιού του προβάτου, λευκός μόλυβδος για τη λεύκανση του προσώπου, κιμωλία, λευκό μήρινο ήταν ορισμένα από το πλήθος των καλλυντικών που χρησιμοποιούσαν. Όσον αφορά στα κοσμήματα; Σκουλαρίκια, περιδέραια, βραχιόλια, πόρπες, δαχτυλίδια, διαδήματα του κεφαλιού και κρίκοι στα πόδια συνέβαλλαν στην ελκυστικότητα της εμφάνισης. Όμως πρέπει να σημειώσουμε, ότι, όπως ήταν φυσικό,  δεν είχαν όλες οι γυναίκες τις ίδιες οικονομικές δυνατότητες και κατ? επέκταση ούτε την «πρόσβαση» στα πανάκριβα προϊόντα καλλωπισμού. 

     Επιπλέον οι γυναίκες με τις υπερβολές που υιοθετούσαν στην εμφάνισή τους προκαλούσαν τα αρνητικά σχόλια των ανδρών αλλά και των χριστιανών ανδρών και γυναικών αργότερα. Είναι χαρακτηριστική η περίπτωση του χριστιανού  συγγραφέα του 2ου-3ου αιώνα Τερτυλλιανού Κόιντου Σεπτίμιου Φλωρέντιου ο οποίος πίστευε ότι η ματαιότητα της πλούσιας ενδυμασίας είναι ένα μέρος     της κοινής ματαιότητας της επίγειας απόλαυσης. Επίσης απευθυνόμενος στις γυναίκες που αφιέρωναν τόση ώρα και σκέψη στην περιποίηση των μαλλιών τους  αναρωτιέται πώς μπορούν αυτοί οι χαμένοι κόποι να βοηθήσουν στη σωτηρία τους. Ακόμη τους επισημαίνει ότι διαπράττουν απίστευτες υπερβολές, για να μετατρέψουν τα μαλλιά τους  σε ένα είδος τάπητα που άλλοτε είναι κάτι σαν θήκη στο κεφάλι τους και καπάκι όμοιο με κράνος πάνω στην κορυφή τους και άλλοτε πάλι μια εναέρια εξέδρα τοποθετημένη στο σβέρκο τους. Πεποίθησή του ήταν ότι δεν πρέπει να κάνουμε καμιά προσπάθεια να βελτιώσουμε το έργο των χεριών του θεού. Κάποιος  άλλος πάλι Ρωμαίος επικρίνει τις γυναίκες για το πλήθος των φαρμάκων, των μαντζουνιών και των αλοιφών  που χρησιμοποιούν για να κάνουν λαμπερή την όψη τους.

     Χωρίς λοιπόν να παραγνωρίζουμε τις αντιδράσεις που προκαλούσε σε μερίδα πολιτών το φτιασίδωμα  συμπεραίνουμε ότι  τόσο στην ελληνική όσο και στη ρωμαϊκή αρχαιότητα το κάλλος αποθεωνόταν. Ακόμη και ο Σωκράτης, ο μεγάλος Αθηναίος φιλόσοφος, που δεν έδινε καμιά σημασία στην εξωτερική του εμφάνιση - ενδιαφερόμενος περισσότερο για την ψυχή του- φρόντιζε, όταν τον καλούσαν σε δείπνο, να εμφανίζεται  περιποιημένος.

      Παρόλα αυτά πρέπει να επισημάνουμε ότι οι αρχαίοι πρόγονοί μας, οι δημιουργοί του σπουδαίου αυτού πολιτισμού που φώτισε τη σκέψη της ανθρωπότητας  είχαν κατά νου και το ρητό « Μέτρον άριστον». Ο Όμηρος για παράδειγμα, μπορεί να δείχνει μεγάλη ευαισθησία στην ακτινοβόλα ομορφιά της Ναυσικάς μέσα από τον ύμνο του Οδυσσέα προς το πρόσωπό της αλλά, από την άλλη πλευρά, παρουσιάζει την Αφροδίτη, που αποτελεί σύνθεση όλων των φυσικών θέλγητρων, ως κακιά, αναιδή, έκλυτη και υπερβολικά ανόητη.